Kamiel

Kamiel is ondertussen een kleuter van 5 jaar en zoals jullie weten is hij ook een stofwisselingspatiëntje. Hij heeft namelijk MMA … Dat dit moeilijk te aanvaarden was, hoef ik jullie niet uit te leggen. Maar we hadden geen keuze. Mijn bedoeling is om hier als grootmoeder een beeld te schetsen over het samen leven met een stofwisselingspatiëntje.

Kleine man gaat naar zijn nieuwe school, een school voor buitengewoon onderwijs, en dat zien we hier allemaal met gemengde gevoelens tegemoet. Met gemengde gevoelens bedoel ik dat we wat bang waren hoe familie, buren, kennissen,… zouden reageren. Zou men het begrijpen want over bijzonder onderwijs bestaan toch nog zoveel vooroordelen. Jammer genoeg, want het is toch in het belang van de kinderen ? Speelden deze vooroordelen ook ons parten ? We hebben er samen echter heel veel over gebabbeld en over zitten piekeren. Hij moest weg uit zijn vertrouwde schoolomgeving en al zijn vriendjes achterlaten … toch niet vanzelfsprekend voor een toen 4-jarig ventje. Ook wij hadden het daar moeilijk mee. Maar ondanks alles beseften we dat het alleen maar in het belang van Kamiel was. Hij zou hier hopelijk vooruitgang boeken en zijn achterstand in halen.

Kamiel gaat dus vanaf nu naar een kleuterschool voor buitengewoon onderwijs, type 4. Tijdens het voorbije schooljaar ontdekte men dat Kamiel een achterstand had op het vlak van de motoriek. Dit werd verder onderzocht en getest. Het bleek een achterstand van 31 maanden, mogelijk te wijten aan de twee keer dat hij in coma is geweest. Voor Annelies was dit even schrikken vooral omdat zij bij achterstand direct dacht dat hij dus verstandelijk een achterstand had. Ze werd echter vlug gerustgesteld, de achterstand bij Kamiel zat hem vooral in de motoriek en daar gingen ze heel hard aan werken ! Want type 4 besteedt speciaal aandacht aan de motoriek bij kindjes die op dit vlak een achterstand hebben door middel van logopedie, kinesitherapie, enz.

De eerste schooldag was aangebroken en op weg naar school maakten wij ons sterk en zei ik tegen mijn dochter: “We gaan niet wenen hé !” Annelies antwoordde: “Maar nee, mams, het is toch niet de eerste keer dat Kamiel naar school gaat.” Maar wat denken jullie … amper enkele minuten later was het zover, waterlanders, ojee … Als moeder en grootmoeder had ik het op dat moment dubbel moeilijk. Ik zag “mijn dochter” wenen, wist waarom en ik worstelde vast met dezelfde gevoelens voor “mijn kleinzoon” en dus besloot ik solidair om mee te wenen. Kamiel was echter heel hevig, ging zijn klasje verkennen en vond direct de kassa ! Toen riep hij glimlachend en ook heel trots: “Kassa 4 !” Op dat moment wisten wij dat we onze tranen moesten bedwingen voor Kamiel en ook een glimlach op ons gezicht toveren.

Wat met zijn uitroep niet moeilijk was.

Ondertussen zijn we al een paar maanden verder en doet Kamiel het heel goed op school. We zien hem echt veranderen en kleine vorderingen maken. Op die paar maanden heeft hij bijvoorbeeld 2 liedjes geleerd die hij helemaal van buiten kan en dan ook regelmatig zingt. Dat was voordien nog nooit gebeurd, zeker niet zo verstaanbaar als hij het nu doet. Hier en daar zijn er nog hele kleine stapjes in de goeie richting. Chapeau voor het schooltje en de leerkrachten !

En … hij is al een paar maanden niet meer ziek geweest ! We zullen het maar wat kleiner schrijven om het noodlot niet te tarten en hopen dat het zo blijft.

Kamiel en zijn mama wonen sinds kort terug thuis, d.w.z. zeggen onder hetzelfde dak principe Kangoeroewoning. Tussen Kamiel en zijn moeke (ikke dus) staat er enkel een deur en dat zorgt voor grappige toestanden. Zo gauw hij de eerste morgen hier wakker was, hoorde ik de deur al opengaan (zoals verwacht). Hij riep: “Moeke ! Ik ben er hé !” De tweede dag bulderde hij door de gang ondanks de waarschuwing van zijn mama: “Stil Kamiel ! Moeke slaapt nog.” Geloof me, ik was direct klaarwakker ! De kleine deugniet. Als je dan naar hem kijkt en de schelmse pretlichtjes in zijn ogen ziet blinken, dan ben je verkocht (zucht). Enkele weken later heeft hij de afspraak door: niet bij Moeke naar binnen vooraleer er licht brandt ! Dus staat hij met zijn oogje voor het sleutelgat om te kijken wan- neer het licht aangaat om dan zonder te treuzelen de deur open te gooien !

Kleine man ziet het echt wel helemaal zitten dat hij samen met mams bij moeke woont. Wij zien het ook best zitten. Vooral ook omdat het een heel stuk makkelijker wordt zowel voor Annelies als voor Moeke, wanneer Kamiel weer eens ziek wordt. Hopelijk duurt het nog even, maar ja, de kans zit er altijd in en meestal op een moment dat je het niet verwacht.

Op het moment dat ik deze tekst neerschrijf, zit Annelies met Kamiel in Leuven. Kamiel wil zo graag van zijn sondevoeding vanaf. Dat kunnen we best wel begrijpen, want leuk is anders. Maar ja … wat zijn de mogelijkheden? Dat willen we graag uitzoeken, misschien zijn er andere opties of mogelijkheden die de sondevoeding kunnen vervangen of overbodig maken. Afwachten dus! Hopelijk kan ik hierover de volgende keer iets meer vertellen …

Moeke Greet