Mag ik u even Ellen voorstellen. Ze werd geboren op 7 augustus 1995, een mooie baby met lange zwarte haartjes, bijna uitzonderlijk. De eerste maanden was Ellen als elke andere baby, met dezelfde kleine ongemakjes en probleempjes… Zo dachten we toch…
Bijna drie maanden na haar geboorte ging er iets mis en werd ze plots helemaal geel. De huisdokter stuurde Ellen meteen door naar het ziekenhuis. Daar werd Ellen onder de lamp gelegd, in de hoop dat haar geelheid zou verminderen d.m.v. fototherapie. Er veranderde echter niets. Er werd gestart met allerhande onderzoeken en tests, maar niemand kon zeggen wat er gaande was. Ellens ouders waren radeloos en onzeker, en de steun in het ziekenhuis liet te wensen over. Steeds weer moesten ze op zoek naar antwoorden op hun vragen, antwoorden die ze niet kregen. En dan was er nog die verpleegster die heel brutaal zei dat ze Ellens lange haren maar moesten afscheren. Kan je het je voorstellen hoe je je als moeder op zulke momenten moet voelen? Na een week konden de dokters niets anders dan toegeven dat ze er niet in slaagden te achterhalen wat Ellen mankeerde.